“Ο πρόεδρος θέλει να το δώσει σε εκείνον. Τον άλλον, ούτε να τον βλέπει”.
“Ο προπονητής προτιμάει να βοηθήσει τον τάδε. Δεν ξεχνάει”.
“Δεν υπάρχει δίλημμα στην ομάδα, ίσα ίσα που η προτίμηση για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα είναι ξεκάθαρη”.
Μετά το κυριακάτικο crash test των δύο διεκδικητών του πρωταθλήματος στη Λεωφόρο, άρχισε η παρέλαση. Της ξερολίασης, των μυαλό και σανοπώληδων, των ιντριγκολόγων, της κλειδαρότρυπας, των επαγγελματιών ή των «επαγγελματιών» κάθε είδους, μα ανίδεων από οτιδήποτε έχει να κάνει με ποδόσφαιρο.
Προεξοφλήθηκαν συμπεριφορές, σκιαγράφησαν τάσεις ως σαν να αποτελούν δεδομένα, γεγονότα. Τα αποτελέσματα είναι το λιγότερο. Αυτά, μπάλα είναι, μπορεί να προκύψουν με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς να υποδηλώνουν το παραμικρό. Στην προκειμένη όμως περίπτωση συνδέθηκαν και χαρακτηρίστηκαν πριν καν γίνουν τα παιχνίδια.
Λες και μιλάμε για ομάδες της γειτονιάς, που δημιουργούνται με … ποδαράκια στους δρόμους, παίζουν μέχρι να σουρουπώσει και την επόμενη, ξαναφτιάχνονται από την αρχή, χωρίς κανείς να θυμάται την προηγούμενη.
Λες και στο χορτάρι, στα αποδυτήρια, πατάνε και βρίσκονται παιδάκια, χωρίς εγωισμό, χωρίς διαδρομή, χωρίς παρελθόν και μέλλον, άβουλα όντα που άγονται και φέρονται.
Λες και διοικητικά, σε τέτοια clubs, νοείται, επιτρέπεται, δικαιολογείται και συγχωρείται η οποιαδήποτε… χαλαρότητα, πόσο μάλλον να βρεθεί κάποιος να τη συστήσει κιόλας, χωρίς την επομένη κιόλας να ψάχνει να βρει την καρέκλα του.
Ναι, αυτονόητο είναι πως οι δύο που διεκδικούν το πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, είχαν, έχουν και θα έχουν ως το φινάλε το μεγαλύτερο κίνητρο από όλους τους αντιπάλους τους. Τεράστιο κίνητρο, δεν ματσάρεται από κανέναν.
Αυτό όμως τι σημαίνει για τους υπόλοιπους που τους αντιμετωπίζουν;
Γίνεται έστω και ελάχιστα νοήμων, να περιμένει πως για παράδειγμα ο Ολυμπιακός θα πήγαινε στην Τούμπα, τελευταία αγωνιστική των play off, έχοντας υποστεί δύο σερί ήττες (από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό) και με προφανή κίνδυνο μιας τρίτης και δεν θα έτρεχε τίποτα; Και θα το «διάλεγε» κιόλας;
Είναι δυνατόν;
Είναι δυνατόν να πιστεύεται πως ο ΠΑΟΚ θα πήγαινε – επίσης κατόπιν «επιλογής», βολής – σβηστός, αδιάφορος ως τον τελικό του Κυπέλλου και εκεί θα πατούσε το κουμπί και όλα θα ήταν ζάχαρη και μέλι; Με τον κόσμο του, τα αποδυτήρια του, τη διοίκησή του;
Εδώ, την περασμένη εβδομάδα, γνώρισε τη συντριβή στην OPAP Arena από την ΑΕΚ, παίζοντας για +80 λεπτά με δέκα ποδοσφαιριστές κάτι που όχι μόνο δεν (του) πιστώθηκε ως άλλοθι, ως δικαιολογία, μα λίγο έλειψε ακριβώς εξαιτίας της «τεσσάρας» να αρχίσει η διάλυση του («ασπρόμαυρου») σύμπαντος.
Μετά τα όσα έγιναν χτες βράδυ σε Λεωφόρο και OPAP Arena, μπορεί να συνεχιστεί το πιπίλισμα της ξινισμένης καραμελίτσας για προτιμήσεις, θελήματα, χάρες, εξυπηρετήσεις και πολιτικές;
Βλέποντας τον Κοτάρσκι να κατεβάζει ρολά; Τον Μπράντον να βάζει πόδια, σώμα, κεφάλι σε αντίπαλα εξάταπα;
Με πόση θρασύτητα αμφισβητείται – για παράδειγμα – η υστεροφημία των… γερόντων του ΠΑΟΚ (Βιεϊρίνια, Καντουρί, Μπίσεσβαρ) σε μια από τις τελευταίες τους παραστάσεις με τα ασπρόμαυρα;
Πόση άγνοια έστω και οσμής αποδυτηρίων, δικαιολογείται για δημιουργία και εφεξής αναπαραγωγή παραμυθιών, με ή χωρίς δράκους, βλέποντας – για παράδειγμα – τον Εμβιλά να βγάζει στα χασομέρια την μπάλα από τα δίχτυα του Ολυμπιακού;
Τον Χουάνγκ να αφήνει – για μια ακόμη φορά και παρότι με συνεχιζόμενο πρόβλημα ενοχλήσεων – τα χνάρια του στο γήπεδο, τρέχοντας χωρίς να υπάρχει αύριο;
Χίλια και δύο στραβά μπορεί να βρούμε για το ποδόσφαιρό μας, για το πρωτάθλημά μας. Και άκοπα.
Δεν είναι το καλύτερο, δεν είναι το θεαματικότερο, ούτε το ποιοτικότερο, αλλά διάολε, το φετινό είναι ωραίο. Είναι το πλέον συναρπαστικό της σύγχρονης εποχής του.
Και δεν του πρέπει να επιτρέπουμε – όπου, όπως και από όποιους το βλέπουμε να συμβαίνει – να υποβιβάζεται με καφενειακές μικρότητες.
Δεν αξίζει στις ομάδες (μας), να φέρνουμε σε πρώτο πλάνο, τα όσα κάποιοι μύωπες μπανιστηρτζήδες μιας φαντασιακής κλειδαρότρυπας νομίζουν πως αντιλαμβάνονται και καμπόσικα διαλαλούν.
Μένουν πια 180 λεπτά για να κριθεί ο φετινός τίτλος. Σε συνθήκη, αν όχι ανεπανάληπτη, σίγουρα σπανιότατη και δώρο πραγματικό για όλους όσοι αγαπούν, γουστάρουν, ζουν για (και από) το ποδόσφαιρο.
Κανείς δεν θα το κερδίσει επειδή του χαρίστηκε, αφέθηκε, προτιμήθηκε, επιλέχθηκε, ή οτιδήποτε άλλο συναφές.
Αποδείχτηκε περίτρανα, κρυστάλλινα και χτες.
Ακριβώς πριν έναν χρόνο πέρυσι, οι «πράσινοι» επικρατούσαν του Άρη στην έδρα τους και ανέβαιναν για πρώτη φορά στην τότε σεζόν στην 3η θέση της κατάταξης, όντας – τότε – στο -22 από την κορυφή. Στο τέλος επέστρεψαν στους τίτλους με την κατάκτηση του Κυπέλλου, επέστρεψαν και στις διεθνείς διοργανώσεις.
Ακριβώς πριν έναν χρόνο πέρυσι, o Ματίας Αλμέιδα παρακολουθούσε για πρώτη φορά δια ζώσης τη νέα του ομάδα στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Την είδε σε άλλα τέσσερα ως το τέλος των play off, η ΑΕΚ κέρδισε μόνο το ένα από αυτά (κόντρα στον ΠΑΣ, στην Αθήνα) και με το πατατράκ στο «Βικελίδης» και τη φοβερή ανατροπή του Άρη στο τελευταίο τέταρτο από το 2-0 στο 2-3, έμεινε τελικά και εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Σήμερα πια, αδιαμφισβήτητα Παναθηναϊκός και ΑΕΚ έχουν καλύψει όλη την απόσταση. Με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετική ταχύτητα, με διαφορετικό στιλ, αλλά το έκαναν, το πέτυχαν και κόντρα μάλιστα – κακά τα ψέματα – στα προγνωστικά ή στις ρεαλιστικές προσδοκίες της εξέλιξης ενός εκάστου ποδοσφαιρικού, αθλητικού πρότζεκτ.
Και έτσι με πάνω κάτω τρεις ώρες μπάλας να απομένουν για την ολοκλήρωση του φετινού πρωταθλήματος, παλεύουν, γκολ το γκολ, εκατοστό το εκατοστό, λεπτό το λεπτό για το ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα.
Το πιστώνονται, χωρίς να αμφισβητείται η πρόοδος τους. Χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις και παραπομπές. Χωρίς σενάρια και μύθους. Ανεξαρτήτως ποιος θα στεφθεί, στο φινάλε, πρωταθλητής και χωρίς να αλλάζει η δυναμική που αμφότεροι κατοχυρώνουν ήδη για την επόμενη χρονιά.
Πρωταθλητής που, όποιος και αν γίνει, δεν θα χριστεί από το υστέρημα κανενός άλλου, αλλά από το δικό του περίσσευμα, το δικό του απόθεμα και το δικό του ξόδεμα.
Και μόνο.
Πηγή: sport24.gr
